Rozdział 34

-Ty poważnie chciałbyś już mieć dzieci? 
-Tak
-Mówisz po....
-Całkowicie poważnie- przerwał mi 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Przez całą drogę, w aucie panowała niezręczna cisza. Po naszej rozmowie czułam się dziwnie.
-Adam....
-Hm?
-Przepraszam, że byłam dla Ciebie taka nie miła
Spojrzałam na niego wzrokiem smutnego szczeniaczka. Adam spojrzał na mnie z politowaniem.
-Przyzwyczaiłem się - powiedział obojętnie
Westchnęłam ciężko i odwróciłam głowę do szyby. Za oknem padał deszcz. Oparłam głowę o szybę i wsłuchiwałam się w piosenkę ,,Avicii- Broken Arrows,, . Wiedziałam, że Adam był na mnie zły za ten mój sarkazm i ogólnie za wszystko co powiedziałam.
Samochód zatrzymał się. Otworzyłam drzwi. Nie miałam ochoty moknąć ale nie zostanę  teraz całą noc w samochodzie. Energicznie wysiadłam i trzasnęłam drzwiami. Szybkim krokiem szłam w stronę drzwi. Kiedy byłam już blisko wejścia usłyszałam odjeżdżający samochód. Odwróciłam się, samochodu Adama nie było.
Zaczęłam grzebać w torebce.
-Cholera! Zostawiłam kluczę w samochodzie!- zagrzmiało- Zajebiście! Jeszcze burza! Nie no kurwa zajebiście!
Wyjęłam telefon i wybrałam numer do Adama.
-Odbierz  proszę cię!
,,Przepraszamy numer aktualnie nie odpowiada.....,,
-Pierdol się!
Postanowiłam, że napiszę do niego SMS-a.
,,Dzięki za zostawienie mnie w czasie burzy na zewnątrz. A kij może pierdolnie mnie piorun :) ,,
Po chwili usłyszałam dźwięk dzwoniącego telefonu.
-Co ty pierdolisz?! - usłyszałam zdenerwowany głos w słuchawce
-Ja? Nic. To nie moja wina, że odjechałeś sobie z moimi kluczami zostawiając mnie na zewnątrz samą w burzę.
-Kurwa! Dobra już jadę!
-Nie, nie musisz. Dziś prześpię się na tarasie.
-PRZESTAŃ W KOŃCU PIERDOLIĆ!
Nagle rozległ się bardzo głośny grzmot.
Pisnęłam ze strachu.
-Kinga?. . . . . . . . . ODEZWIJ SIĘ!
-Szybko- powiedziałam zapłakanym głosem.
Bałam się. Nigdy nie lubiłam zostawać sama w czasie burzy.
Usłyszałam zatrzymujący się samochód a po chwili trzaskanie drzwiami.
Adam podbiegł do mnie i wziął mnie na ręce.
-Już dobrze - mówił troskliwym głosem
Byłam zziębnięta i wystraszona.
Chłopak wszedł do domu, posadził mnie na kanapie i przykrył kocem. Usiadł obok mnie.
-Gdzie ty pojechałeś?
-Do domu.
-Adam.....myślisz, że ja jestem głupia? Przecież ty mieszkasz na przeciwko!
Brunet wstał z kanapy i podszedł do okna. Postanowiłam, że nie będę wdawała się z nim w kłótnie więc wstałam z kanapy i bez słowa poszłam na górę.
Przebrałam się w piżamę a mokre ciuchy wrzuciłam do kosza na pranie. Znowu rozległ się grzmot.
Położyłam się do łóżka. Po około 20 minutach wstałam. Nie mogłam spać. Wyszłam  z pokoju. Zeszłam na dół. Spojrzałam na chłopaka, który właśnie brał kurtkę z wieszaka.
-Adam gdzie idziesz o tej godzinie?
Brunet odwrócił się w moją stronę i groźnie na mnie spojrzał.
-A ty czemu nie śpisz?!
-Bo nie mogłam zasnąć.
-Wracaj w tej chwili do łózka!
-Ale ja.....
-W TEJ CHWILI!
-Adam co ci odbiło?
Chłopak zaczął szybko iść w moją stronę. Wystraszyłam się i uciekłam do pokoju zamykając go na klucz.
Adam zaczął uderzać w drzwi.
-OTWÓRZ!
Nie odzywałam się.
-OTWÓRZ W TEJ CHWILI!!!
Uderzał w drzwi coraz mocniej
Nagle drzwi otworzyły się z hukiem. . . . . .